(πρῶτον)
ΕΙΝΑΙ ἕνα ΘΕΜΑ ―καταρχήν― πού προχωρεῖ σέ νομοθέτηση πολύ βεβιασμένα καί σχεδόν πολύ ξαφνικά. Αὐτό τό λένε νηφάλιοι πολιτικοί παράγοντες. Δέν ἐτέθη σέ διαβούλευση, ἀλλά προτιμήθηκε μιά ἄλλη μέθοδος, προβλήθηκε μέ μηχανισμούς “προπαγάνδας” καί ἐπιρροῆς τῆς κοινῆς γνώμης. Ἀποσπασματικές συνεντεύξεις, φωτογραφίες πάνω σέ φωτογραφίες μέ ὁμόφυλα ζευγάρια, ὅλα μέ μηχανισμούς προπαγάνδας.
Ὁπότε ―μέ τήν προπαγάνδα― ἀσκεῖται πείσμων “φαντασιακή” ἐπιρροή στό ἀσυνείδητο καί στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ ὑποβαθμίζεται συστηματικά κάθε ἄλλη νηφάλια καί ὑπεύθυνη γνώμη, (τό λιγότερο) ὀντολογικά θεμελιωμένη.
Σέ μιά κοινωνία ἐνοχικῆς συμπλεγματικότητας καί φορτισμένου ἀσυνειδήτου, σέ μιά κοινωνία πού ἀπεχθάνεται τούς ὑποκριτικούς ἠθικισμούς σάν μηχανισμούς καταστολῆς τῆς ἐλευθερίας, σέ μιά ἐποχή πού μέ τόσα καθημερινά ἀκραῖα παραδείγματα φόνων καί βίας καί προστυχιᾶς ἔμαθε πλέον νά καταφρονεῖ τή συνείδηση καί γιά τά σπουδαῖα καί γιά τά μικρά, σ᾽ αὐτήν τήν σπρωγμένη καί παρωθημένη “κοινωνία” ἐπισήμως διαδηλώνεται πώς “ἡ ὁμοφιλοφυλία δέν εἶναι ἁμαρτία, ἀλλά μιά ἐπιλογή”.
Πόση θλίψη θά ἔνιωθε ὁ μέγας ἐκεῖνος ἀπόστολος Παῦλος, ἄν ζοῦσε στήν ἐποχή μας καί χρειαζόταν νά ξαναγράψει τό πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς του! Ἀναγορεύουν τούς ἀνακυκλούμενους παρακμιακούς μεταβολισμούς σέ φυσικότητα, ἐρήμην καί αὐτῆς τῆς βροντόφωνης φυσικότητας.
Διότι χάνουμε (ἤ θέλουμε νά χάνουμε) αἴσθηση τῆς ὀντολογίας τῆς ζωῆς, τῆς ὀντολογίας τοῦ ἤθους, τῆς ὀντολογίας τουλάχιστον τοῦ συμμαζεμένου βίου, καί μᾶς ἔχουν πρό πολλοῦ ἐθίσει στήν παρισιτική “ὀντολογία” τῆς ἀσυδοσίας, τῆς αὐταρέσκειας, τοῦ ἀτομισμοῦ, τῆς ἐλευθεριότητας, τοῦ παραφορτωμένου ὑποσυνειδήτου, τῶν λογῆς-λογῆς μικρῶν ἤ μεγάλων παθῶν, ἀκόμη καί τοῦ δημόσιου ἑρμαφροδιτισμοῦ.
Χωρίς ὀντολογικό φραγμό. Ὁπότε, πρός τί νά θυμόμαστε ἠθικές τῆς ὀντολογίας καί ἠθικισμούς τῆς δεοντολογίας;
Δηλώσεις ἐπί δηλώσεων τυπικῆς δημόσιας εὐγένειας στό στύλ συγκρατημένων Κοινοβουλευτικῶν διαλόγων, ὑποβαλλόμαστε δημοσίως σέ παρουσιάσεις “σκληρῆς προπαγάνδας”, σχεδιασμένης καί μεθοδευμένης κεντρικά.
Ὑφιστάμεθα τήν προπαγάνδα (καί τήν ἀνελευθερία) τῆς φίμωσης. Μέγα δημοκρατικό δικαίωμα κεντρικῆς μονογνωμικῆς διαχείρισης τῶν λαϊκῶν συνειδήσεων.
Γιά νά ἀποκλεισθεῖ ὁ ἀντίλογος τοῦ ρεαλισμοῦ καί ὁ ἀντίλογος τῆς κοινωνικῆς δεοντολογίας (ἀφήνω κατά μέρος τήν ἐθνική προοπτική καί τίς ἐθνικές παρακαταθῆκες σάν ὅρια πολιτικῆς εἴτε δημόσιας δεοντολογίας).
(δεύτερον)
Ἡ νέα πολιτειακή ἀπόφαση ΔΕΝ ὑπῆρχε ξεκάθαρα στήν πολιτική “ἀτζέντα” τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ προεκλογικά. Ὅπως ἀποκάλυψε ὁ κ. Κοττάκης σέ ἐκπομπή τοῦ Πάνου Παναγιωτόπουλου― στήν προεκλογική ἀτζέντα τῆς Ν.Δ. ὑπῆρχε μόνον μιά ἐνημερωτική Εὐρωπαϊκή “κάτοψη” μέ τίς διάφορες σχετικές ἐπιλογές τῶν ἄλλων Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, ὅπου δέν ἔχουμε ταύτιση νομοθεσίας σ᾽ αὐτό τό θέμα.
Ὁπότε προεκλογικά δέν προέκυπτε οὔτε Εὐρωπαϊκή ὑποχρέωση ἑνιαίας νομοθεσίας στό θέμα αὐτό οὔτε ξεκάθαρη πολιτική προαναγγελία.
Ἕνα θολό προεκλογικό πεδίο, ἀπό ὅπου μποροῦσε ὁ καθένας νά συμπεράνει ὅ,τι ἐξυπηρετοῦσε τό συνηθισμένο προεκλογικό “ἦθος”. Καμιά ἀποσαφήνιση πολιτικῶν προθέσεων. (Δέν νομίζω πώς τελικά θά ἄλλαζε τίποτε, ἀλλά πάντως εἴχαμε “προεκλογικό δισταγμό εἰλικρίνειας”).
Ξαφνικά, μέ τό 42 % τῶν ψηφισάντων καί τήν συστημική-Συνταγματική δικαίωση τῆς ἀναλογικῆς ἐπιδότησης ψήφων στήν πλειοψηφία μέ τίς ἐπαναληπτικές ἐκλογές, βλέπουμε ξαφνικά νά ἀναδύεται μιά κυριαρχική μονογνωμική ἀπαίτηση γιά τό συγκεκριμένο θέμα. Χωρίς κοινωνικό διάλογο.
Χωρίς παρουσίαση ὅλων τῶν ἰσχυρῶν πιθανοτήτων (ἕως καί βεβαιοτήτων) πάνω στίς βάσιμες κοινωνικές καί κοινωνιολογικές καί ἀνθρωπολογικές συνέπειες τῆς συγκεκριμένης “μονογνωμίας”.
(τρίτον)
Ὅσον ἀφορᾶ τήν χώρα μας (γιά νά μήν τήν ὀνομάζω “πατρίδα μας Ἑλλάδα”, πού τόσο πολύ ξενίζει τήν σημερινή πολιτειακή καί δημοσιογραφική καί συγχρονιστική νομενκλατούρα), στό ἀναμενόμενο νομοσχέδιο τῆς Πρωθυπουργικῆς ἐξαγγελίας ἡ ἰσχύουσα ἐπίσημη νομοθετική κάτοψη καί ὁροθεσία τοῦ οἰκογενειακοῦ χώρου πάσης φύσεως (τῆς φυσιολογικῆς καί παραδοσιακῆς, καί κυρίως τῆς συμβολαιογραφικῆς καί συμφωνογνωμικῆς, καί τέλος τῆς ὁμοφυλικῆς) καί ἡ νηφάλια νομική ἀνάλυση ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα ὅτι τελικά ―ἔναντι τῆς νομικῆς ἐξασφάλισης ψυχολογικῆς πληρότητας στά ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια― “παραθεωροῦνται” σέ βάθος χρόνου καί “ἀδικοῦνται” κατάφωρα τά παιδιά τῆς προωθούμενης καί μεθοδευόμενης τεκνοθεσίας, [βλ. Γεωργίου Μάτσου, Δ.Ν., Δικηγόρου, Απορίες από την εξαγγελία περί τεκνοθεσίας ομοφύλων ζευγαριών· (εδώ) καί (εδώ) (συγκεκριμένα τήν ἐκπομπή 22.00 «Ιατρική υψηλής τεχνολογίας. Τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν» Ο Αντ. Γιαννακόπουλος συζητά το θέμα με τον κ. Ανδρέα Καραμπίνη, Ομότιμο Καθηγητή Ε.Κ.Π.Α., Μέλος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και Εκπρόσωπο της Ελλάδος σε θέματα Βιοηθικής και Βιοτεχνολογίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο
(τέταρτον)
Ἡ πολιτειακή μεθόδευση δέν εἶναι τίποτε περισσότερο, ἀπό ἕνα ΘΕΜΑ πολιτειακοῦ σχεδιασμοῦ (ἤ καί ναιναιδισμοῦ), πού σκοπίμως προπαγανδίζεται ἀποκλειστικά τόσες μέρες, τόσον καιρό, τόσους μῆνες. Μετεκλογικά βεβαίως.
Ὁ ὅρος “θέμα” προέρχεται ἐκ τοῦ “τίθημι”, εἶναι κάτι πού “τίθεται”, κάτι πού φτιάχνεται. Δέν ὑπάρχει ὡς ζήτημα, ἀλλά σχεδιάζεται καί φτιάχνεται. Καί μάλιστα μέ τέτοιο τρόπο ὥστε νά φαίνεται σάν πρόβλημα καί σάν ζητούμενο!
Γι᾽ αὐτό ἐνεργοποιεῖται ὡς πολιτειακό σχεδιάσμα μέ τήν μονοφωνική ἐπικοινωνιακή σύγκλιση, μέ τήν “πρακτική τῆς προπαγάνδας”.
Ἕνα “θέμα” κεντρικῆς πολιτειακῆς ἐπιλογῆς, ξαφνικά, ἔρχεται στήν ἐπιφάνεια καί μέ τήν προπαγάνδα καί παρουσιάζεται μεγενθυμένο τεχνητά ὡς μεγάλο ΖΗΤΗΜΑ (ζητούμενο), ὡς ΠΡΟΒΛΗΜΑ (προβάλλεται).
Δυστυχῶς, κανένας δημόσιος παράγοντας ΔΕΝ τολμᾶ να πεῖ ὅτι εἶναι ἕνα “περιορισμένης ἐκτείνειας θέμα ἀτομικῶν δικαιωματισμῶν”.
ΔΕΝ εἶναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ Κοινωνικό.
Τόσα βοῶντα καί καταβοῶντα ζητήματα ἔχουν κατεπείγουσα προτεραιότητα σήμερα στήν χώρα μας, χωρίς νά ἀνησυχοῦν μιά στοιχειώδη βάση πολιτικῶν καί πολιτειακῶν προτεραιοτήτων: ἡ τρομερή ἔλλειψη ἐργασίας καί στέγης· ἡ συρρίκνωση τῶν ἐπιχειρηματικῶν κλάδων καί τῆς βιομηχανικῆς ἀνάπτυξης· οἱ ἡλεκτρονικοί πλειστηριασμοί· ἡ μείωση τοῦ ἐλάχιστου εἰσοδήματος τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων καί ἡ ἀνεξέλεγκτη ἐκτόξευση τῶν τιμῶν· ἡ συνακόλουθη δημογραφική στειρότητα τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ· ἡ ἔλλειψη σωστῆς καί ὑγιοῦς καί φιλότιμης κοινωνικῆς ἀγωγῆς (ἀπό τά κανάλια, ἀπό τὀ διαδίκτυο, ἀπό τά σχολεῖα, ἀπό κάθε χῶρο ὁμαδικῆς συμμετοχῆς)· ἡ καταφρόνηση τῆς στοιχειώδους παρουσίασης ὑποδειγμάτων ζωῆς ἀποδεδειγμένης κοινωνικῆς προσφορᾶς καί ἀνταποδοτικότητας· ἡ ἀσύδοτη κι ἀχαλίνωτη σεξουαλικότητα ἀπό κάθε δίαυλο ἐπικοινωνίας δίχως σεβασμό τῶν ὁρίων· ἡ μεταδοτικότερη ἀντικοινωνική πανδημία βίας τῶν παιδιῶν και τῶν ὡρίμων (καρπός τέτοιων ἀντιπροτύπων)· ἡ ἀχαλίνωτη ἐκμετάλλευση εὐκαιριῶν χωρίς τήν παραμικρή εὐαισθησία ἀνθρωπιᾶς· ἡ παράδοση Ἑλληνικῆς ὑπηκοότητας σέ ξένους μετανάστες καί ἡ ἐργασιακή μετανάστευση τῶν Ἑλλήνων γόνιμης ἡλικίας στό ἐξωτερικό· οἱ συνέπειες τῆς πολιτικῆς κατάργησης τῆς ἐθνικότητας στήν ταυτοποίηση· ἡ κατάλυση τῶν στοιχειωδῶν ὁρίων σύγχρονης Ἑλληνικῆς ταυτοποίησης μέ την εὔκολη “ρετσέτα” τοῦ ρατσισμοῦ και τοῦ ξενοφοβισμοῦ· ἡ ἐπίμονη ἐκπαιδευτική προβολή τοῦ δικαιωματισμοῦ καί ὁ τεχνήεις στιγματισμός τῆς σεξουαλικῆς φυσικότητας ὡς ὁμοφοβικῆς· ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς θρησκειακῆς μεταποίησης τῆς χώρας κ.π.ἄ.
(πέμπτον)
Ὑπάρχει τό “σύμφωνο συμβίωσης”.
(Μέσα στή σωτηριολογική ἀνθρωπολογία, πού δέν εἶναι ἐπινόημα, ἀλλά ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας καί τῆς ὀντολογίας περί τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν ἀνθρωπίνων) ἡ Ἐκκλησία δέν τό υἱοθετεῖ. Εἰδάλλως θά καταφρονοῦσε τήν ὀντολογία, τήν σωτηρία καί τήν ἐσχατολογία τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ. Θά καταπρόδιδε κάθε ἄνθρωπο (ἀκόμη καί τόν κάθε δικαιωματιστή).
Τό “σύμφωνο συμβίωσης” εἶναι μιά πολιτειακή “λύση”. Ὑπάρχει σάν “μόρφωμα” πού τό καθιέρωσε μιά νεότερη πολιτειακή διεθνιστική συμμόρφωση “προοδευτισμοῦ”.
Τό “σύμφωνο συμβίωσης” ἀντιμετωπίζει τά προβλήματα νομικῆς ἀναγνώρισης τῶν ζευγαριῶν αὐτῶν. Κι ἄν δέν τά λύνει, νά βροῦν τρόπο νά τά λύσουν, χωρίς “καμπάνιες” ἀπό τά ΜΜΕ. Καί χωρίς νά προκαλέσουν δομική κοινωνική καί πολιτική ἀναστάτωση.
Γιατί νά ἀνοίξουν τόν δρόμο τῆς μελλοντικῆς υἱοθεσίας ἤ τεκνοθεσίας ἤ τῆς παρένθετης μητρότητας στούς ὁμοφυλόφιλους, ὀνοματίζοντας τό “σύμφωνο…” σάν “γάμο”; Γιατί νά πᾶνε νομοθετικά ἀπό τόν συμβολαιογράφο στόν δήμαρχο… μέ “κουμπάρο” μιά βεβιασμένη καί περίεργη νομοθεσία μιᾶς Κυβέρνησης;
Ἀφοῦ ΔΕΝ εἶναι γάμος. Καί οἱ ἴδιοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι τό ξέρουν ὅτι δέν εἶναι φυσιολογία σχέσης. Δέν ἀποκλείεται ―ὑποσυνείδητα― οἱ πρακτικές “παρένθετης μητέρας” νά κρύβουν ὑποσυνείδητα μιά ψυχολογία “ἀποενοχοποίησης” ἀπό τήν γενετική φυσιολογική σεξουαλική σχέση, ἐκ τῆς ὁποίας γεννώμεθα οἱ πάντες, καί ἐκεῖνοι (ἤ ἐκεῖνες).
Τό Ρωμαϊκό Δίκαιο διαχρονικά καί τό ΔΙΕΘΝΕΣ δίκαιο, πρίν μερικές δεκαετίες, μιλοῦσαν ξεκάθαρα γιά τήν νομική κατάφαση τοῦ φυσιολογικοῦ ΓΑΜΟΥ.
Περισσότερα στο Σύνδεσμος