" Στο ίδιο έργο θεατές" …( ένα επίκαιρο άρθρο που μας έστειλαν, άλλωστε όταν έλεγε ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ, ότι όταν διαβάζουμε την Παλαιά Διαθήκη και τους προφήτες είναι σαν να διαβάζουμε σημερινές εφημερίδες δηλ. σήμερα ιστολόγια )
Στις 2 Δεκεμβρίου εκάστου έτους εορτάζουμε τη μνήμη
του προφήτη Αββακούμ. Ο προφήτης αυτός μας δίνει μήνυμα ισχυρό και διαχρονικό,
που αφορά και την εποχή μας.
Την
περίοδο που έζησε, ο λαός του Ισραήλ αποστάτησε από τον Θεό, περιέπεσε σε
ειδωλολατρεία και περιήλθε σε μεγάλη ηθική κατάπτωση, με αποτέλεσμα να επισύρει
τη θεία τιμωρία και να κατακτηθεί από τους Βαβυλωνίους.(605π.Χ). Το κακό
επικράτησε ολοσχερώς και ο Αββακούμ μέσα σε απόγνωση και θρήνους ρωτάει τον
Θεό, πώς είναι δυνατόν να επιτρέπει τόσο σκληρή δοκιμασία για τον λαό του, έστω
κι αν αμάρτησε, για να λάβει από τον Θεό τη διαβεβαίωση ότι η βία και το άδικο δεν θα θριαμβεύσουν, αλλά
με τον τρόπο αυτό προετοιμάζεται η νίκη του δικαίου, οι άδικοι θα καταστραφούν,
ενώ οι δίκαιοι θα ζήσουν χάρη στην εμπιστοσύνη τους σ’ Εκείνον. Με την απάντηση
αυτή ο προφήτης ξεσπά σε δοξολογικό ψαλμό, όπου υμνείται ο τελικός θρίαμβος του
Θεού.
Βλέπουμε μέσα στον κύκλο των χρόνων και των
αιώνων να επαναλαμβάνεται κατά καιρούς η ίδια ιστορία. Στο ίδιο έργο θεατές, με
την ίδια νομοτέλεια να διέπει τα γεγονότα. Η ανθρωπότητα αποστατεί από τον Θεό,
στρέφεται στη λατρεία των ειδώλων πάσης φύσεως, ακολουθεί η παιδαγωγική τιμωρία
του Θεού για κάθαρση και επανόρθωση και τελικά μέσα από τη μετάνοια και
επιστροφή, θριαμβεύει το δίκαιο και η
δόξα του Θεού. Οι εποχές της αποστασίας διακρίνονται πάντα από κοινά
χαρακτηριστικά: Επικράτηση της αδικίας και ανομίας, καταστροφή και βία, έριδες
και φιλονικίες, δικαίωση των ασεβών σε βάρος των αθώων, διεστραμμένη δικαιοσύνη
και μέσα σε όλα αυτά, θεοεγκατάλειψη. Όλα αυτά τα γνωρίσματα περιγράφονται
θρηνητικά από τον προφήτη για την κοινωνία της εποχής του, τα οποία και
αποτελούν πανομοιότυπο της δικής μας παρακμιακής, αλλά και πλέον χειρίστης εποχής,
ενώ διατυπώνεται και το παράπονο, γιατί ο Θεός σ’ όλα αυτά δεν επεμβαίνει.
Ας
παρακολουθήσουμε εν συντομία τον διάλογο ανάμεσα στον προφήτη και στον Κύριο:
Ο προφήτης προς τον Θεό:
« Ως πότε, Κύριε, θα σου φωνάζω για βοήθεια
κι εσύ δεν θα με ακούς; Σου κράζω για την αδικία που επικρατεί, μα εσύ δεν
επεμβαίνεις. Γιατί κάνεις να βλέπω τόση ανομία; Γιατί παρατηρείς τη δυστυχία
χωρίς να κάνεις τίποτα; Καταστροφή και βία με τριγυρίζουν, παντού φιλονικίες
και διαμάχες. Οι νόμοι μοιάζουν αδρανείς, επικρατεί η αδικία. Ο ασεβής
δικαιώνεται σε βάρος του αθώου. Οι αποφάσεις των δικαστών είναι διεστραμμένες».
Ο Θεός
του απαντά:
«Αυτό που τώρα σου αποκαλύπτω γράψ’ το σε
πλάκες με καθαρή γραφή, έτσι που όλοι να το διαβάζουν εύκολα. Αυτό που σου
αποκαλύπτω δεν θα εκπληρωθεί αμέσως, σίγουρα όμως θα πραγματοποιηθεί.. Περίμενε
με υπομονή ωσότου συμβεί. Γράψε, λοιπόν, τώρα:
Αυτός
που είναι άπιστος θα καταστραφεί. Αυτός που μου είναι πιστός και πράττει το
δίκαιο θα ζήσει. Αλίμονο σ’ εκείνον που μαζεύει ό,τι δεν του ανήκει…αλίμονο σ’
εκείνον που μαζεύει κέρδη παράνομα…αλίμονο σ’ εκείνον που χτίζει πόλεις με
φόνους και που με αδικίες τις θεμελιώνει, …αλίμονο σ’ εκείνον που ποτίζει τον
συνάνθρωπό του με της οργής του το μεθυστικό κρασί, για ν’ απολαύσει έπειτα τον
εξευτελισμό του…Σειρά σου τώρα να πιείς και να ξεγυμνωθείς. Ο Κύριος θα σου δώσει ν’ αδειάσεις το ποτήρι της οργής
Του …όλα αυτά θα πέσουν πάνω σου και θα τιμωρηθείς για τους φόνους που διέπραξες
σε τόσες χώρες και στους κατοίκους τόσων πόλεων».
Ο προφήτης
προς τον Θεό:
«Κύριε, άκουσα την αγγελία σου, Κύριε, φοβήθηκα αυτό
που σχεδιάζεις. Πραγματοποίησέ το σύντομα, κάνε να το δω όσο ζω. Στους
ταραγμένους χρόνους μας δείξε μας έλεος… Ο Θεός έρχεται…η λαμπρότητά Του
φωτίζει τους ουρανούς και η δόξα Του γεμίζει τη γη…Κι αν τώρα οι συκιές δεν
έχουν πια καρπό, σταφύλια κι αν δεν δίνουνε τ’ αμπέλια, κι αν απομένουν άκαρπες
οι ελιές και δε βγαίνουν σοδειές απ’ τα χωράφια, κι αν πρόβατα δεν έχουν τα
μαντριά και δεν υπάρχουνε βόδια στους σταύλους, ωστόσο εγώ θ’ αναγαλλιάζω για
τον Κύριο, θα χαίρομαι, γιατί ο Θεός με βοηθάει. Ο Κύριος είν’ ο Θεός μου,
είναι η δύναμή μου. Με κάνει σαν το ελάφι γοργοπόδαρο, φέρνει τα βήματά μου
στις κορφές».
Ο Θεός
έρχεται…
και βίντεο με τον Πανιερώτατο Μόρφου , συγκλονιστικό και σχετικό με τα παραπάνω