"Η όποια προσπάθεια αποσταθεροποίησης του Βούτσιτς στη Σερβία με ένα ακόμα «Μαϊντάν» φέρνει την Ε.Ε. πιο κοντά στη διάλυσή της αλλά πλέον με μη οικειοθελείς όρους. Θα είναι μια επιβεβλημένη διάλυση υπό την πίεση των ΗΠΑ.
Η επένδυσή τους στους βομβαρδισμούς του 1999 θα πρέπει να αποδώσει τώρα το τελευταίο γραμμάτιο.
Μετά τον έλεγχο του κράτους των Σκοπίων (Βόρεια Μακεδονία) ο έλεγχος της Σερβίας θα καθορίσει την «υγειονομική» ζώνη των ΗΠΑ οι οποίες προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν άξονα επιρροής δυτικότερα, ακόμα και του 25ου μεσημβρινού, από την Κρήτη μέχρι την Πολωνία και έτσι να φέρουν την προοπτική μιας μελλοντικής πολεμικής κατάστασης τύπου Ουκρανίας πολύ πιο κοντά στην καρδιά της Ε.Ε. όπως το 1999.
Ο άξονας αυτός θα διαχωρίσει τα Βαλκάνια, που παραμένουν σημείο συνάντησης των διενέξεων Δύσης-Ανατολής για άλλη μια φορά, όχι όμως σε Βορρά-Νότο όπως έγινε μετά το 1945, αλλά σε Δύση-Ανατολή όπως έπρεπε να έχει γίνει από το 1919.
Οι ΗΠΑ διευθετούν τις λεπτομέρειες που έμειναν ανοικτές από τότε μέχρι σήμερα. Θα προτιμούσαν αυτό να γίνει ανατολικότερα του Κιέβου αλλά δεν έγινε τελικά κατορθωτό.
Οι Ευρωπαίοι για άλλη μια φορά θα συρθούν σε «συνθηκολόγηση» με το ταμείο άδειο και τους πόρους δεσμευμένους από αμερικανικά κεφάλαια.
Οι λαοί της ευρωπαϊκής ηπείρου θα κληθούν ξανά να πληρώσουν την κρίση του συστήματος την ίδια στιγμή που ο νότος και η ανατολή συμπεριλαμβανομένης και της μέσης αυτής, δοκιμάζουν νέες (;) συνθήκες συνύπαρξης απωθώντας τους παραδοσιακούς τους πάτρωνες οι οποίοι δείχνουν αδυναμία να χειριστούν την κατάσταση (Νίγηρας, Ερυθρά θάλασσα, Παλαιστίνη, Ταϊβάν).
Ο λόγος είναι ότι η πολιτική* ενσκήπτει ξανά στο προσκήνιο οπότε οι «πολιτική των κανονιοφόρων» δεν λειτουργεί πλέον.
Και προκύπτει ένα ερώτημα προς προβληματισμό. Ποια θα μπορούσε να είναι η τοποθέτηση από ελληνικής πλευράς, μέσα στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων όπως αναδιαμορφώνονται, από μια πατριωτική οπτική;"
Απόσπασμα από το άρθρο
"Τα Βαλκάνια ξανά άνω κάτω;"
του
Παναγιώτη Οικονομίδη
Περισσότερα στο https://kosmodromio.gr
* Η όποια πολιτική. Στο παρόν άρθρο δεν γίνεται κριτική της πολιτικής που εφαρμόζεται από τις όποιες δυνάμεις κυριαρχούν ή αναδύονται σε αυτό το πεδίο αλλά η γίνεται προσπάθεια αναγνώρισης της δυνητικότητας πολιτικής επίλυσης στις διεθνείς διενέξεις.