Ἁγία Ἑλένη ἡ (Παρθενομάρτυς ἀπὸ τὴν Σινώπη) 1η Νοεμβρίου
τὴν εἰκόνα αὐτῆς, ἔργον τοῦ Ἁγιογράφου Κων/νου Γιωτάκη, εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγ. Νέου Ὁσιομάρτυρος Παύλου τοῦ ἐξ Ἀροανίας Καλαβρύτων.
Ἡ Ἁγία Ἑλένη μαρτύρησε τὸν 18ο αἰώνα μ.Χ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν ὡραία πόλη τοῦ Πόντου Σινώπη καὶ ἦταν κόρη τῆς εὐσεβοῦς οἰκογενείας Μπεκιάρη. Ἦταν 15 ἐτῶν ὡραιότατη στὸ σῶμα, ἡ δὲ ἁγνότητα της ἔδινε ἰδιαίτερη χάρη στὸ πρόσωπο της. Διακρινόταν γιὰ τὴν ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς της καὶ τὸν θερμὸ ἔρωτα τῆς ψυχῆς της πρὸς τὸν νυμφίο Χριστό. Στὴν ἀνατροφή της ἐπέδρασε ἰδιαίτερα ὁ θεῖος της, ἀδελφὸς τοῦ πατέρα της, ὁ ὁποῖος δίδασκε τότε σὲ Ἑλληνικὸ κρυφὸ Σχολεῖο τῆς Σινώπης.
Μιὰ μέρα λοιπόν, ἡ μητέρα της τὴν ἔστειλε ν’ ἀγοράσει νήματα γιὰ τὸ κέντημα, ἀπὸ τὸ κατάστημα τοῦ Κρύωνα. Στὸ δρόμο ὑπῆρχε τὸ σπίτι τοῦ Ουκούζογλου πασὰ, διοικητοῦ τῆς Σινώπης. Τὴν ὥρα ποὺ περνοῦσε ἡ Ἑλένη, ὁ πασὰς τὴν εἶδε ἀπ’ τὸ παράθυρο. Ἡ ὡραιότητα της τράβηξε τὴν ἀκόλαστη ψυχή του καὶ σκέφθηκε νὰ τὴν μολύνει. Διέταξε τότε καὶ τὴν ἔφεραν μπροστά του. Ἀφοῦ ἔμαθε ποιά ἦταν, προσπάθησε πολλές φορές νὰ τὴν βιάσει, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Διότι ἕνα ἀόρατο τεῖχος προστάτευε τὴν Ἑλένη, ποὺ συνεχῶς προσευχόταν.
Ὁ πασάς, ἀντὶ νὰ δεῖ τὸ θαῦμα, σκλήρυνε περισσότερο ἡ ψυχή του καὶ ἐπειδή δὲν μποροῦσε νὰ ἱκανοποιήσει τὸν σκοπὸ του, τὴν βασάνισε σκληρὰ καὶ τελικὰ τὴν ἀποκεφάλισε. Τὸ Ἱερό της λείψανο τὸ ἔβαλαν σὲ ἕνα σάκο καὶ τὸ ἔριξαν στὴ θάλασσα. Ἀντὶ ὅμως νὰ βυθισθεῖ, τὸ λείψανο τῆς Ἁγίας ἐπέπλεε καὶ ἕνα οὐράνιο φῶς τὸ φώτιζε. Τὸ σεπτὸ Λείψανο συνέχισε νὰ ἐπιπλέει, ὥσπου ἔφτασε στὴν τοποθεσία Γάει, ὅπου λόγω τοῦ μεγάλου βάθους τῆς θάλασσας τὰ νερά εἶναι μαῦρα. Ἐκεῖ πλέον βυθίστηκε.
Μετὰ ἀπὸ ἀρκετές ἡμέρες, ἕνα ἑλληνικό πλοῖο ἀγκυροβόλησε στὴν τοποθεσία Γάει. Ἕνα βράδυ, ὁ φύλακας τοῦ πλοίου παρατήρησε ὅτι ἀπὸ τὸ πυθμένα τῆς θάλασσας ἔβγαινε ἕνα φῶς καὶ νόμισε ὅτι ἐκεῖ θά ὑπῆρχε ἕνα μεγάλος θυσαυρός ἀπὸ χρυσό. Ἀμέσως εἰδοποίησε τὸν καπετάνιο καὶ δύτες ἀνείλκυσαν τὸ σάκκο ποὺ ὅμως ἀντὶ χρυσοῦ ὑπῆρχε τὸ τίμιο λείψανο τῆς Ἁγίας. Ὁ καπετάνιος τοῦ πλοίου μετέφερε κρυφὰ τὴν τιμία Κάρα τῆς Ἁγίας στὸν ἱερό Ναὸ τῆς Παναγίας στὴν Σινώπη, τὸ δέ σεπτὸ σκήνωμα της τὸ ἔβαλε σὲ ἕνα ἄλλο πλοῖο, τὸ ὁποῖο ἔφευγε μὲ Ἕλληνες γιὰ τὴν Ρωσία. Στὸ σημεῖο τῆς θάλασσας ποὺ βυθίσθηκε τὸ Ἱερό Λείψανο, ἄρχισε νὰ βγαίνει γλυκὸ νερὸ καὶ ἀπὸ τότε ἡ περιοχή αὐτὴ ὀνομάστηκε «Ἁγιάσματα».
Διὰ τῆς τιμίας Κάρας τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Ἑλένης γίνονταν πολλὰ θαύματα στὴν Σινώπη. Ἰδιαίτερα, ὅσοι ὑπέφεραν ἀπὸ πονοκεφάλους, καλοῦσαν τὸν Ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἔφερνε τὴν ἁγία Κάρα, ἔψαλλε τὴν Παράκληση, έκαμνε Ἁγιασμὸ καὶ θεραπεύονταν ὁ πόνος.
Κατὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν πρὶν ἀπὸ τὸ 1924 μ.Χ., ὁ τότε πρόεδρος τῆς Σινώπης Χρῆστος Καφαρόπουλος, ἔφερε τὴν Κάρα τῆς Ἁγίας Ἑλένης στὸν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης στὴν Ἄνω Τούμπα Θεσσαλονίκης, ὅπου φυλάσσεται σήμερα εὐωδιάζουσα καὶ θαυματουργοῦσα.