Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
Απόσπασμα από το άρθρο του" Για μια ανάσωση της κατακαημένης ανθρωπιάς"
Μόνο ὅταν ὑπάρξουν σέ κάθε γωνιά τούτης τῆς δύστηνης πατρίδας μας ἄνθρωποι καί ἄνθρωποι συνεκκλησιασμένοι, μέ καταπληγωμένη τήν καρδιά ἀπό πόνο γιά τά κοινά μας βάσανα, νοερά συνεγερμένοι καθημερινά σέ ὀδυνηρή προσευχή δακρύων, σέ ἄγρυπνες θεῖες λειτουργίες, σέ νηστεῖες συντριβῆς ἀντί πολλῶν, σέ κοινή προσευχητική κυοφορία γιά τόν κόσμο μας…
…γιά ἕναν κόσμο πού παθαίνει διαρκῶς ἀποκόλληση ἀπό τή μήτρα τῆς ὑπαρκτικῆς του ζωντάνιας, ἀπό τή θεόκτιστη αὐτοσυνειδησία του, ἀπό τή θεόκτιστη καί θεόσωστη ὑγείωσή του.
Χωρίς νά καταριόμαστε κανέναν, ἀφοῦ ὅλοι γεννοβολοῦμε πάθη κι ἰδιοτέλειες, λοιμώξεις καί πανδημίες φθορᾶς καί ἀποφορᾶς.
Ἀποκλαίοντες τούς πάντες, ὡς ἔσχατοι, μέ ἐκείνη τήν ἄκρα ταπείνωση τοῦ Θεοῦ μας κατενώπιον τῆς συνειδήσεώς μας.
Ἐμφυσώντας στό ἄκαρδο κι ἄψυχο “πτωματικό σῶμα” τῶν χρόνων μας τό πιό σπουδαῖο μάθημα ζωῆς.
Αὐτό πού δίδαξαν μέ τήν ἁγιοφωτισμένη δράση τους καί τήν ἀποφασισμένη τόλμη τῆς θυσίας τους οἱ Ἁγιο - Πατροκοσμάδες μας.