" ο φίλος" να γίνουμε και εμείς φίλοι ΤΟΥ. ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ

Πνευματικη συνοδοιπορια διαβάζοντας το άρθρο 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ'

Ὁ Λάζαρος ἦταν φίλος τοῦ Χριστοῦ καί ὁ μόνος, ἐκτός τοῦ κύκλου τῶν δώδεκα μαθητῶν, πού ἔλαβε εὐθέως ἀπό τόν ἴδιο τόν Διδάσκαλο, τόν λίαν τιμητικό αὐτό χαρακτηρισμό, τοὐτέστιν «φίλος».

Ἦταν δέ ἀδελφός τῆς Μάρθας καί τῆς Μαρίας, ὅπου τήν οἰκία τῶν τριῶν αὐτῶν ἀδελφῶν εἶχε ἐπισκεφθεῖ πολλές φορές ὁ Χριστός καί εἶχε παρευρεθεῖ μετ' αὐτῶν στή κοινή τράπεζα.

Ἦταν ὁ Λάζαρος, ἐκεῖνος, τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν καί ἡ ἀνάστασή του αὐτή ἐξιστορεῖται μέ ἀκριβεῖς λεπτομέρειες στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο καί μόνον σ' αὐτό.

Ἀξίζει, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, ν' ἀναφέρουμε τίς λεπτομερεῖς αὐτές περιγραφές, τίς ὁποῖες εὑρίσκουμε στό 11ο κεφάλαιο τοῦ κατά Ἰωάννου Εὐαγγελίου, πρός ἀντίκρουσιν καί κάποιων ὀρθολογιστικῶν ἀντιλήψεων.

Πρῶτον, στό Εὐαγγέλιο ἀναγράφεται συγκεκριμένος τόπος, ἤτοι ἡ Βηθανία, κωμόπολη πού ἀπέχει μόλις τρία χιλιόμετρα ἀπό τά Ἱεροσόλυμα ἐπί τῆς ἀνατολικῆς κλιτύος τοῦ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν. Δεύτερον, ὁ Λάζαρος, νεκρός παρέμεινε τέσσερεις ἡμέρες, «τεταρταῖος» ἀποκαλεῖται καί βέβαια ἐνταφιασμένος στό μνημεῖο κατά τά Ἰουδαϊκά ἤθη.

Τρίτον, εἶναι γεγονός ὅτι στίς δύο ἀδελφές του κυριαρχοῦσε φόβος ὅτι ὑφίσταται ἔντονη δυσοσμία, ἔπειτα ἀπό τήν πρό τεσσάρων ἡμερῶν ταφή.

Τέταρτον, ὑπάρχει στήν εὐαγγελική περικοπή λεπτομερέστατη περιγραφή τοῦ μνημείου καί τῆς σοροῦ τοῦ νεκροῦ, ἤτοι: ἐντάφια σπάργανά της κατά τό ἔθος ἐνταφιασμοῦ τῶν Ἰουδαίων. Πέμπτον, ἔχουμε τό γεγονός τῆς ἐντόνου ἀντιδράσεως τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστού, τῶν Σαδδουκαίων πού ἀρνιόντουσαν ἐν γένει τήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἕκτον, ἱστορεῖται ἀκόμη, ἡ σφοδροτάτη ἐπιθυμία τῶν παραπάνω ἐχθρῶν καί τῶν Φαρισαίων νά θανατώσουν τόν Χριστό, ἀλλά καί τόν Λάζαρο καί ἕβδομον, ἀβάσιμη τυγχάνει καί ἡ ἄποψη, ὅτι στήν συγκεκριμένη περίπτωση τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ἔχουμε ἕνα φαινόμενο ἐγέρσεως ἀπό κάποιο εἰκονικό θάνατο, ἄποψη, ἡ ὁποία παραμένει ἀστήρικτη, ἀφοῦ ἔχουμε ἐνώπιόν μας τετραήμερο νεκρό.

Ἡ ἱστορία, μᾶς παρουσιάζει στή συνέχεια τήν ὅλη ζωή τοῦ Λαζάρου, μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασίν του ἀπό τόν Χριστό, κατά τήν ὁποία, ὁ Λάζαρος ἀνεχώρησε ἀπό τήν Παλαιστίνη ἀποφεύγοντας τήν ἔχθρα τῶν ἀρχιερέων, γραμματέων καί φαρισαίων, πού ζητοῦσαν νά τόν θανατώσουν καί μετέβη στήν Κύπρο.

Ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στήν πόλη Κίτιο (σήμερα ὀνομάζεται Λάρνακα). Ἀργότερα τόν συναντοῦν οἱ Ἀπόστολοι Παῦλος καί Βαρνάβας καί τόν χειροτονοῦν Ἐπίσκοπο Κιτίου.

Ἔζησε μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασίν του τριάκοντα ἔτη καί ἀπέθανε τό δεύτερον ἐκεῖ στό Κίτιο. Μάλιστα, ἡ ὅλη ἐπισκοπική του παραμονή καί διακονία στή Λάρνακα ἔχει συνδεθεῖ μέ πολλές παραδόσεις.

Τό λείψανό του τοποθετήθηκε ἐντός μαρμαρίνης σαρκοφάγου ἐπί τῆς ὁποίας χαράχθηκε ἡ ἐπιγραφή «Λάζαρος ὁ τετραήμερος καί φίλος Χριστοῦ». Ἀργότερα, ἐπί τοῦ τάφου του κτίστηκε ἀρχικά μικρός ναός, ὁ ὁποῖος ἐπί αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ' τοῦ Σοφοῦ διηυρύνθη σέ μεγάλο ὡραιότατο βυζαντινό ναό. Κατά δέ, τό 890 μ.Χ., ὁ αὐτοκράτωρ (ὁ Λέων ὁ ΣΤ') μετέφερε τό λείψανον στήν Κων/λη.

Τήν μεταφορά αὐτή τοῦ ἱεροῦ λειψάνου ἀπό τό Κίτιο στήν Κων/λη ἔχει μέ δύο λόγους του ἐγκωμιάσει ὁ λόγιος Ἐπίσκοπος Καισαρίας Ἀρέθας ἐκ Πατρῶν, ὁ καί μαθητής τοῦ Μ. Φωτίου.

Οἱ λόγοι του εἶναι «Ἐπιβατήριος ἐπί τοῖς τιμίοις λειψάνοις Λαζάρου, ἅ Λέων ὁ φιλόχριστος βασιλεύς ἐκ Κύπρου μετήνεγκεν» (ἀνέκδ. ἐν κώδ. Μάρκ. 524 φ. 122) καί «Τοῦ αὐτοῦ, ἔκφρασις πομπῆς ἱερᾶς, ἥν Λέων εὐσεβής βασιλεύς ἐπί τοῖς τιμίοις λειψάνοις πεποίηται τοῦ Χριστοῦ φίλου, ὅτι πρώτως αὐτά ἐκ Κύπρου μετήνεγκεν» (αὐτόθι φ. 123). Τά κατοπινά χρόνια, κυρίως τόν 18ο αἰῶνα, ἔγιναν ἀξιόλογες ἐπισκευές στόν ἐν λόγῳ ἱερό ναό, ὅπου ὑπάρχει καί ἕνα θαυμασίας τέχνης εἰκονοστάσιο καί ἄλλα συμπληρωματικά κτίρια γιά ν' ἀποτελεῖ σήμερα τό σημαντικότερο μνημεῖο καί ἱερό προσκύνημα τῆς πόλεως Λάρνακας 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ