«Πολλές φορές παλαιότερα, ἀλλά καί τώρα, ‘‘πετάω’’ στό Ἅγιον Ὄρος πάνω ἀπ᾿ τόν Ἄθωνα καί προσεύχομαι μαζί μέ τούς Ἁγιορεῖτες πατέρες. Αἰσθάνομαι πολύ τή χάρη τῶν ἀσκητῶν καί τά θυμιάματα πού εὐωδιάζουν, καθώς ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό. Σύννεφα γύρω ἀπ᾿ τόν Ἄθωνα τά μοσχολίβανα! Αὐτά τά μέρη ἄλλοτε τά βάδιζαν ἅγιοι μέ μεγάλη ἀφοσίωση καί προσευχή στόν Θεό. - ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
Ο Άγιος Πορφύριος αγναντεύοντας τα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια από την αυλή της Καλύβης του.
Tοῦ Δικαίου τῆς Ἱ. Σκήτης Ἁγίας Τριάδος, Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου
ΠΗΓΗ https://www.romfea.gr/agioritika-nea/47047-o-osios-porfyrios-os-kafsokalyvitisΣτήν ἀρχή τῆς μοναχικῆς ἀλλά καί στό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἀσκήθηκε στήν Ἱερά Σκήτη Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων μία ἀπό τίς σημαντικότερες πνευματικές μορφές τοῦ περασμένου αἰώνα, ὁ γνωστός πλέον σ᾿ ὅλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο ὅσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991).
Ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἔκτακτο φαινόμενο θείας κλήσεως καί ζωῆς.
Γιά τή χαρισματική αὐτή μορφή, ὅμοια τῆς ὁποίας σπάνια παρουσιάζεται στήν ἐποχή μας στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ἐπαξίως γραφεῖ πολλά καί θαυμαστά.
Τήν ἁγιοτόκο πλήν ἐρημική καί δυσπρόσιτη αὐτή Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων ἔμελλε νά καταστήσει γνωστή ὁ ὅσιος Πορφύριος στά πέρατα τοῦ ὀρθόδοξου κόσμου μέ τήν προσωνυμία του «Καυσοκαλυβίτης».
Ἐκοιμήθη ὁσιακά στήν καλύβη τῆς μετανοίας του, τήν καλύβη Ἁγ. Γεωργίου, μετά ἀπό ἐπώδυνη ἀσθένεια, τήν ὁποία ὑπέμεινε καρτερικά, στίς 19 Νοεμβρίου (2 Δεκεμβρίου) τοῦ 1991.
Ἡ ἀγάπη του γιά τόν τόπο τῆς μετανοίας του ἀλλά καί ἡ ταπεινοφροσύνη του ἦταν τέτοια ὥστε, προγνωρίζοντας τό τέλος του, ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν κόσμο, γιά νά μήν τιμηθεῖ κατά τήν τελευτή του, ἐπανερχόμενος ἐκεῖ ἀπ᾿ ὅπου ξεκίνησε τούς πνευματικούς του ἀγῶνες, στή σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων.
Ἡ τελευταία του προσευχή δέν ἦταν ἄλλη παρά νά τόν ἀξιώσει ὁ Θεός νά τελειώσει τή ζωή του ἐκεῖ πού γεννήθηκε πνευματικά. Καί ὁ Θεός ἄκουσε τή δέησή του. Ἐπέστρεψε καί ἐκοιμήθη ἐκεῖ ὅπου ἐκάρη μοναχός. Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία του ἐτελέστη στό σεπτό Κυριακό τῆς Σκήτης.
Ἔλεγε ὁ ὅσιος Πορφύριος, δύο μῆνες πρίν τήν ὁσιακή του κοίμηση, σέ προσφιλῆ του ἐπισκέπτη: «Αὐτό τό δωματιάκι εἶναι τό μέρος ἀπ᾿ ὅπου ξεκίνησα, ὅταν ἤμουν δεκατεσσάρων ἐτῶν καί ἀνέβηκα ἐδῶ στούς ἀείμνηστους γεροντᾶδες μου Παντελεήμονα καί Ἰωαννίκιο. Ὁ Θεός ἐπέτρεψε καί ξαναγύρισα ἐδῶ».
Καί λέγοντάς τα αὐτά τά κλειστά του μάτια γέμισαν ἀπό δάκρυα χαρᾶς, εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας στόν Θεό.
Ὁ ὅσιος Πορφύριος συνέχισε τήν ὑπερχιλιετῆ παράδοση τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους καί προστέθηκε στή χρυσῆ ἁλυσίδα τῶν ὁσιακῶν Καυσοκαλυβιτικῶν μορφῶν. Ἄλλωστε ὁ ἁγιορείτικος χρόνος μόνο μέ τήν αἰωνιότητα θά μποροῦσε νά εἶναι συγχρονισμένος.
Τονίζοντας σέ ἄλλους ἐπισκέπτες τή μεγάλη ἀξία πού ἔχουν οἱ ἁγιασμένοι τόποι, ἀφοῦ εἶναι διαποτισμένοι ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Μπαίνω γιά παράδειγμα μέσα σ᾿ ἕνα ἅγιο σπήλαιο, ὅπως τό σπήλαιο τοῦ Ἁγ. Ἀκακίου ἤ τοῦ Ἁγ. Νείλου στό Ἅγιον Ὄρος ἤ στό σπήλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως καί δέν προλαβαίνω ν᾿ ἀρχίσω νά προσεύχομαι κι ἀμέσως ὁ ἁγιασμένος χῶρος μέ ἀνεβάζει στά ὕψη».
Καί συμπλήρωνε: «Πολλές φορές παλαιότερα, ἀλλά καί τώρα, ‘‘πετάω’’ στό Ἅγιον Ὄρος πάνω ἀπ᾿ τόν Ἄθωνα καί προσεύχομαι μαζί μέ τούς Ἁγιορεῖτες πατέρες. Αἰσθάνομαι πολύ τή χάρη τῶν ἀσκητῶν καί τά θυμιάματα πού εὐωδιάζουν, καθώς ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό. Σύννεφα γύρω ἀπ᾿ τόν Ἄθωνα τά μοσχολίβανα! Αὐτά τά μέρη ἄλλοτε τά βάδιζαν ἅγιοι μέ μεγάλη ἀφοσίωση καί προσευχή στόν Θεό. Καί οἱ πέτρες, καί αὐτές ἔχουν ἐμποτισθεῖ μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, πού προσείλκυαν οἱ ἅγιοι στόν ἑαυτό τους. Αὐτά τά πρόσωπα ἐκεῖ ἦταν ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ σταλμένοι ἐδῶ στή γῆ. Ἔζησαν ζωή ἀγγελική. Ἔζησαν μέ ἔρωτα πρός τόν Θεό, μέ ἀγάπη, μέ ἀφοσίωση. Καθώς ξυπνάω τή νύχτα ἐδῶ στό μοναστήρι, ‘‘βλέπω’’ τό Ἅγιον Ὄρος νά ἔχει πλημμυρίσει ἀπ᾿ τή χάρη ἐξαιτίας τῶν ἑωθινῶν προσευχῶν τῶν πατέρων. Μόλις χτυποῦσε τό τάλαντο, τρέχουνε ν᾿ ἀκούσουνε ‘’Ἐξεγερθέντες τοῦ ὕπνου’’ κι ἀρχίζουνε μέ λαχτάρα, μέ ἀγάπη, μέ χαρά τίς προσευχές. Τί νά σᾶς πῶ! Ἀνοίγει ὁ Παράδεισος!».
Διηγοῦνται γιά τόν ὅσιο Πορφύριο ὅτι ὅσες φορές ὁ Ἅγιος μιλοῦσε στούς ἐπισκέπτες του στό Μήλεσι γιά τή σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων αἰσθανόταν μιά χαρακτηριστική χαρά, ἀνάπαυση, πνευματική ἡδονή.
Ἦταν τό προσφιλές του θέμα. Καμμιά συζήτηση δέν τόν ἔθελγε περισσότερο ἀπό ἐκείνην, πού ἀναφερόταν στό Ἅγιον Ὄρος καί ἰδιαίτερα στά Καυσοκαλύβια.
Κάποτε σέ ἐπισκέπτες του στά Καλλίσια Ἀττικῆς ὁ Γέροντας ἔκανε μιά κατανυκτική, ἐξωτερική καί ἐσωτερική περιγραφή τῶν ἁγιορείτικων ἀγρυπνιῶν στά Καυσοκαλύβια, τότε πού, ὅπως ἔλεγε, «τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐρχόταν καί πλημμύριζε μέ οὐράνια χαρά τίς ψυχές τῶν μοναχῶν». Καί λέγοντας αὐτά ἄφησε ἕνα ἀφυπνιστικό μήνυμα:
«Καί τώρα τό Ἅγιο Πνεῦμα θέλει νά μπεῖ στίς ψυχές μας, ὅπως καί τότε, ἀλλά σέβεται τήν ἐλευθερία μας, δέν θέλει νά τήν παραβιάσει. Περιμένει νά τοῦ ἀνοίξουμε μόνοι μας τήν πόρτα καί τότε θά μπεῖ στήν ψυχή μας καί θά τήν μεταμορφώσει».
Ὁ Δικαῖος τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος
Γέρων Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης
Ἀπολυτίκιον
Τόν συνάναρχον λόγον. Ἦχος πλ. α΄.
Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας,
Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτη σεπτῇ,
Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς τῶν Καυσοκαλυβίων.
Ἄβυσσος θείων δωρεῶν,
λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν,
ἐδείχθης ὦ θεοφόρε.
Πορφύριε οἰκουμένης,
πάσης ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα.
Κοντάκιον
Τῆ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ. Ἦχος πλ.δ΄.
Ἁγίων Πάντων ὁ χορός νῦν εὐφραινέσθωσαν
καί ὀρθοδόξων τά πληρώματα χαιρέτωσαν,
ὅτι ἄρτι τῇ Ἐκκλησίᾳ, λαμπρός ἀστήρ ἐφάνη,
Τριάδος τῆς Ἁγίας Σκήτης σεπτῆς.
τῶν Καυσοκαλυβίων κόσμος φανείς.
Διό κράζομεν˙ χαίροις πάτερ Πορφύριε.
Μεγαλυνάριον
Χαῖρε καί εὐφραίνου Σκήτη λαμπρά,
Καυσοκαλυβίων, ἐν σοί ηὔγασεν ἀληθῶς,
ἄστρον καταυγάσαν, τήν οἰκουμένην πᾶσαν,
καί πάντας ἀφυπνίζων, πρός βίον κρείττονα.
Ενθύμιο από τον πρώτο εορτασμό του Οσίου Πορφυρίου στο Κυριακό της Σκήτης Καυσοκαλυβίων. 2 Δεκεμβρίου 2013.