“Μαρτυρία Γερασιμούλας (πνευματικής κόρης του Αγίου Ιακώβου) Γερασιμία, τρέξε! ζαλίζομαι”. Τρέχοντας, τον προλαβαίνω να μην χτυπήση το κεφάλι του στο πάτωμα, γιατί είχε πάθη ήδη ανακοπή, και του φέρνω ένα μαξιλάρι να μπορή να πάρη ανάσες. Χτυπούσαν την πόρτα και έπρεπε να ανοίξω. Ανοίγω και λέω: “Τρέξτε να φέρετε γιατρό, φέρτε και την Κάρα του οσίου Δαυΐδ, δεν βλέπω τον Γέροντα να ζη, φέρτε τις πρώτες βοήθειες”.
Φωνάζουν έναν γιατρό. Στο μεταξύ εγώ τον κράταγα στα χέρια μου ψηλά, για να παίρνη ανάσες, και έβλεπα ότι χάνει τον σφυγμό του. Ο π. Κύριλλος διάβαζε την ευχή με την αγία Κάρα του οσίου Δαυΐδ, και με το που τελείωσε η ευχή που διάβαζε ο π. Κύριλλος πάνω από το κεφάλι του Γέροντα, αισθάνθηκα ότι έκανε μια αναπνοή ελαφριά και, όπως είχε πη “σαν πουλάκι, παιδιά μου, θα φύγω”, αισθάνθηκα ένα φύσημα να βγαίνη και τον σφυγμό να μην υπάρχη πλέον. Τα μάτια του ο Γέροντας τα είχε κατάματα στα μάτια τα δικά μου· δεν έχασαν τα μάτια του την θέση τους, όπως γίνεται όταν κάποιος φεύγη απ’ την ζωή, δεν αληθόρισε, δεν έχασε καθόλου την θωριά του, σαν να σου μιλούσε, σαν να σε έβλεπε, σαν να είναι εκεί ζωντανός, γι’ αυτό και δεν του έκλεισα τα μάτια, περίμενα τον γιατρό. Έρχεται ο γιατρός, του κάνει το καρδιογράφημα, βλέπει ότι είναι τελειωμένος και μας είπε να του κλείσουμε τα μάτια.
Τον κατεβάσαμε στην εκκλησία και ο κόσμος περνούσε να τον ασπαστή. Μαθεύτηκαν τα νέα από τον σταθμό της Εκκλησίας και από την άκρη του κόσμου τρέχανε να έρθουν στο Μοναστήρι. Έγινε κοσμοσυρροή! Γέμισε όλη η εκκλησία και όλος ο αυλόγυρος! Είναι πράγματα που μόνον ένας άγιος μπορεί να τα κατορθώση με την Χάρη του Θεού. Και έρχεται η ώρα, που ένας γνωστός μου πάει να τον προσκυνήση, και τον βλέπουμε τον Γέροντα να ανοίγη τα μάτια του. Δεν το είδα μόνον εγώ, το είδαν παπάδες, το είδαν και άλλοι άνθρωποι. Ώρες-ώρες άνοιγε τα μάτια του και μας έβλεπε. Τα μάτια του ορθάνοιχτα και τα ξαναέκλεινε. Το σοκ ήταν πάνω από τις δυνάμεις μας.
Και στην περιφορά, δεν τον είδαν λίγοι άνθρωποι, το είδαν αρκετοί άνθρωποι, όπως μας το είχε πη ο ίδιος ο Γέροντας: “Πού να κάνω πως σηκώνομαι την ώρα της περιφοράς της κάσας και να σας ευλογώ κιόλας!”. Και πραγματικά, καθώς γυρίζαμε το λείψανο αυτού του αγίου ανθρώπου, σήκωσε το χέρι του και ευλόγησε τον κόσμο.
Ήρθε στην κηδεία και ο Μητροπολίτης Προκόπιος και χάρηκα πάρα πολύ. Λέγαμε όλοι μαζί το “Χριστός Ανέστη”, όλοι με ένα στόμα, και το “Ότε κατήλθες προς τον θάνατον”. Δηλαδή, ψάλλαμε Αναστάσιμα τροπάρια την ώρα της κηδείας του Γέροντα. Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες Μαρτυρίες
https://www.facebook.com/groups/1717854928449831/user/100000045663864-Nait Kostara