(Προσωπική μαρτυρία από καλή φίλη , την δίνουμε όπως μας απεστάλει)
" Πριν αρκετά χρόνια επισκέφθηκα το αγιασμένο προσκύνημα της Ιεράς Μονής του
Αγίου Ραφαήλ, στη Λέσβο. Εκεί παρέμεινα για κάποιες ημέρες, και ανάμεσα σε όλα τα θαυμαστά, μου συνέβη και το εξής περιστατικό:
Ετοιμάστηκα περιχαρής για να μεταλάβω μια Παρασκευή πρωί -η θεία λειτουργία γινόταν εκεί σε καθημερινή βάση- και καθώς περίμενα τη σειρά μου κατά την ώρα της θείας μεταλήψεως, πρόσεξα μπροστά μου μια γυναικούλα, η οποία έβγαζε μια πολύ έντονη δυσωδία, ανυπόφορη, όμοια σχεδόν με οσμή σήψης.
Τότε η όλη μου ευλάβεια εξανεμίστηκε, καθώς εισέδυσαν στο μυαλό μου ασεβείς λογισμοί ολιγοπιστίας και φόβου.
Αναρωτιόμουν πώς θα κοινωνούσα με την ίδια λαβίδα με αυτή τη γυναίκα.
Αν είχε κάποια μεταδοτική αρρώστια και μου τη μετέδιδε;
Κοινώνησα με αυτό το βάρος των αρνητικών λογισμών μέσα μου και η προηγούμενη χαρά μου μεταβλήθηκε σ’ ένα ασήκωτο φορτίο, ανάμεικτο με φοβίες και ενοχές.
Φοβερές ενοχές.
Βγήκα με μεγάλο προβληματισμό και στενοχώρια έξω στο προαύλιο.
Σε μια γωνιά, είχαν συγκεντρωθεί κάποιες γυναίκες και μαζί τους ένας ιεροψάλτης προσκυνητής.
Συζητούσαν για ένα θαυμαστό περιστατικό που τους είχε συμβεί την προηγούμενη ημέρα.
Ο ιεροψάλτης πρότεινε να κατηφορίσουν προς την έξοδο του περιβόλου της Μονής και να πάνε σ’ ένα παρακείμενο ελαιόκτημα, όπου υπήρχε
προσκυνητάρι.
Η παράδοση θέλει ο τόπος και το μικρό αυτό προσκύνημα να υποκρύπτουν μία ιερή ιστορία, η οποία δεν έχει έλθει ακόμη η ώρα να αποκαλυφθεί στο φως.
Ακολούθησα κι εγώ τη συνοδεία με την ίδια βαρυθυμία, ενώ σε κανένα δεν είχα αναφέρει τίποτε για το θέμα που με βασάνιζε.
Ο ψάλτης πήγαινε μπροστά ως οδηγός μας. Καθώς κατηφορίζαμε προς τα κάτω τον δρόμο της ασφάλτου, ερχόταν αίφνης κατά κύματα και μας κατέκλυζε το μύρο του Αγίου, ενώ ταυτόχρονα ακούγαμε από τον ιερό ναό να αναπέμπονται ιερές υμνωδίες, μια θεία μυσταγωγία ευφραντική, σαν από χορό αγγελικό, άκουσμα παράδοξο και απόκοσμο.
Κι όμως η θεία λειτουργία είχε τελειώσει από ώρα.
Όλοι έκαναν τον σταυρό τους, θαυμάζοντας με το μυστήριο.
Βγήκαμε από την κεντρική πύλη της Μονής και φθάσαμε στον ελαιώνα.
Γονατίσαμε μπροστά στο προσκυνητάρι και αρχίσαμε να ψέλνουμε την παράκληση του Αγίου.
Κάποιες γυναίκες άναψαν το καντηλάκι και το θυμιατό.
Μετά την παράκληση κάποια κυρία από αυτές, σηκώθηκε όρθια μπρος στο ιερό προσκύνημα και άρχισε να μιλάει.
Ούτε άκουγα τι έλεγε.
Το μυαλό μου εξακολουθούσε να τρέχει με λύπη και ενοχή στο περιστατικό της θείας κοινωνίας που βίωσα.
Ξαφνικά, άρχισε να φωνάζει δυνατά, τόσο που με τρόμαξε, οπότε αναγκάστηκα να την προσέξω.
Τα μάτια της άστραφταν, το πρόσωπό της είχε γίνει αυστηρό και κουνούσε πολύ θυμωμένα και καταγγελτικά το τεταμένο χέρι της δείχνοντας με το δάχτυλό της προς το μέρος μας, δίκην Τιμίου Προδρόμου.
Τα αυτιά μου τότε με έκπληξη την άκουσαν να λέει, αληθινά οργισμένη, τη φράση που με αφύπνισε και χαράχτηκε μέσα μου
-«Είναι δυνατόν να ερχόμαστε στον Άγιο Ραφαήλ να μας κάνει καλά και να φοβόμαστε ότι θα μας αρρωστήσει με τη θεία κοινωνία;»
Ένιωσα να συγκλονίζομαι, σαν να μου έδωσαν ένα ισχυρό ράπισμα.
Ήμαρτον Άγιε, ψιθύρισα μέσα μου, και την ίδια στιγμή εξαφανίστηκαν όλες οι βλάσφημες σκέψεις και τα αρνητικά συναισθήματα που με κατέτρωγαν.
Με το στόμα της πιστής αυτής γυναίκας άστραψε και βρόντηξε ο Άγιος Ραφαήλ και μου έδωσε ένα δυνατό μάθημα ζωής.
Ο δυναμικός αυτός Άγιος μου έδωσε να καταλάβω μια και καλή ότι το Σώμα και Αίμα του Χριστού, που κοινωνούμε, είναι η ίδια η Ζωή, ο ίδιος ο Χριστός, και δεν μπορεί να μεταδίδει ασθένειες, αλλά απεναντίας είναι θεϊκό πυρ που αποτρέπει και διαλύει οποιονδήποτε μολυσμό που τυχόν έρθει σε επαφή μαζί του.
Ας έχουμε την ευλογία του Αγίου αυτές τις άγιες ημέρες κι ας μας αξιώσει ταπεινά της θείας μεταλήψεως."
για το
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας